Als belegger kun je soms handig gebruik maken van de publieke opinie. Vooral wanneer deze kentert, zijn er kansen. U herkent het wel. Op een feestje hoort u iemand praten over hoe verschrikkelijk zijn bank hem wel niet behandeld heeft. En dat na jaren van trouwe klandizie! Uw verhaal is waarschijnlijk nog veel schrijnender.
Beleggers moesten tot vrij recent ook niet veel hebben van banken en verzekeraars. Naast belangrijke fundamentele redenen, zoals een dalende en lage rente (bankverzekeraars), was er een veelvoud aan oorzaken om ver weg te blijven van de sector.
Straatbeeld
Na de bankencrisis, kredietcrisis en schuldencrisis is er nog steeds een vervelende nasleep waar het bankwezen spil is. Onzekerheid omtrent megaclaims, sterk veranderende verdienmodellen én een forse impact van veranderende regelgeving zetten de sector in de hoek waar harde klappen vallen. Grote reorganisaties zorgen er tegelijkertijd voor dat de banken nagenoeg volledig uit ons straatbeeld zijn verdwenen.
Zondebok
We hoeven er niet omheen te draaien. De banken zijn nog altijd dé zondebok van de kredietcrisis. Met onze minister van Financiën, Jeroen van Deijsselbloem voorop, worden bankbestuurders kritisch in de gaten gehouden, gemeten, geknipt en geschoren, misschien wel gewantrouwd. Wat er ook is, zij krijgen het nadeel van de twijfel. Zelfs doorgewinterde beleggers vertellen mij nog wel eens dat ze niks moeten hebben van banken in hun beleggingsportefeuille.
Kentering
Een aantal redenen zorgt er nu juist voor dat de banken en verzekeraars wel interessant zijn. De meeste banken die er nog zijn, worden bestempeld als systeembank. Wel zo lekker veilig om te weten dat de overheid ze niet laat vallen. Veel wereldwijd opererende banken hebben inmiddels miljarden dollars betaald om claims te voorkomen….en zij ‘leven’ nog steeds. Ook hebben veel banken inmiddels (claim-)emissies achter de rug. Dit versterkt balansen aanzienlijk. Het verdienmodel is een stuk inzichtelijker én ook veel partijen zijn begonnen met het oppoetsen van het dividendbeleid. Lees: een stevige kasstroom voor de belegger.
Kruistochtleider Lakeman
Het gekke is dat er zelfs symbolen zijn van de kentering. Roept de nieuwe Amerikaanse president niet hardop dat er teveel ‘red tape’ (regelgeving) is? Op kleinere schaal heeft de Rabobank een rondrijdende bankmedewerker die ouderen thuis vriendelijk ondersteunt met de bankzaken. Wel zo makkelijk om zo’n alleraardigste dame op bezoek te krijgen waar je ook nog een dansje mee kunt doen.
Daarnaast kwam ik een opvallend bericht tegen in de Financiële Telegraaf (DFT). De krant stelt dat dé financieel activist Pieter Lakeman optreedt vóór in plaats van tegen het bankwezen. Lakeman gold volgens DFT als dé leider van de kruistocht tegen DSB. Ook was hij voorvechter van gedupeerden in het rentederivatenschandaal. Deze ‘ridder’ is nu zelfs van mening dat De Nederlandsche Bank (DNB) te ver gaat in de uitvoering van haar beleid. Hij heeft het zelfs over machtsmisbruik van de beleidsmaker.
In een open brief roept hij daarom minister Dijsselbloem op om maatregelen te nemen tegen de DNB-werkwijze die de sector volgens hem met een angstcultuur opzadelt en een grote groep ja-knikkers bezorgt. Het feit dat uitgerekend Lakeman op de bres springt is misschien wel symbolisch voor de kerende kansen voor banken en bankverzekeraars op de beurs.
Van deep value tot kansrijk
Wie het tussenstuk van deze column heeft overgeslagen kan in het laatste stuk nog kiezen tussen ‘deep value’ of ‘bankachtigen’.
De stijgende rente geldt als één van de belangrijkste fundamentele pijlers voor verbetering. Dit is zeker goed voor verzekeraars, maar ook voor banken. Deze kunnen immers profiteren van een groter renteverschil. Daarnaast profiteren zij ook van lagere kosten, minder afschrijving van slechte leningen, toenemende activiteit op de huizenmarkten in combinatie met grotere aantallen én volumes in de lucratief wordende markt voor bedrijfskredieten. De rentemarges liggen er nu prima bij en worden waarschijnlijk zelfs nog beter.
Amerikaanse banken profiteren
Om met de laatste groep te beginnen zie ik in de grote Amerikaanse banken nog opwaarts potentieel. Deze zijn interessant na de verkiezing van Trump, maar ook vanwege het gegeven dat ze relatief minder gevoelig zijn voor de verkiezingen in Europa. JP Morgan, Citigroup Inc., maar vooral Banc of America moeten gaan profiteren van toenemende bedrijvigheid en stijgende rente in dat land.
Europese banken aantrekkelijk
Daarnaast zijn er in Europa ING, Société Générale en Banco Santander. Allen kennen zij een prima en stijgend dividendrendement als gevolg van verbeterde inkomsten. Daarbij geldt dat de Europese banken zelfs nog iets goedkoper zijn vanwege wat onzekerheid omtrent de verkiezingen in 2017.
Daarnaast is er ook nog wat ‘deep value’ in de markt te vinden. Bedrijven die op basis van boekwaarden goedkoop zijn, noemen we in de regel deep value. Niemand wil er in beleggen. Om meerdere redenen. Zij behoren vaak tot het verdomhoekje. Kortom, het moment om toe te slaan voor de slimme belegger.
Deep value-achtige kansen liggen wat mij betreft vooral bij verzekeraars van deze wereld. Maar zeker ook banken zoals Barclays, HSBC, Lloyds, misschien Deutsche Bank of zelfs Société Générale. Waarom de Engelstalige banken? Deze van oorsprong
Engelse banken varen niet wel bij de Brexit. Toch zijn het in the end wereldspelers van formaat die niet heel veel meer of minder afhankelijk zijn van Groot-Brittannië dan andere wereldwijde banken. Daar liggen volgens mij kansen voor de wat eigenwijzere belegger met een sterke blaas.
Maar wie dat niet wil. Voor de gemiddelde liefhebber lijkt er genoeg te verdienen nu de kruistocht in bankenland misschien wel overgaat in een polonaise op de financiële markten. De tijd zal het leren.
Peter Cordes
Bustelberg Effectenkantoor BV