Als belegger heb je altijd wat te wensen. Rendement is nooit rendement genoeg, kosten zijn altijd te hoge kosten en risico is altijd te veel risico. Hoe vaak je niet hoort: ‘U mag mijn vermogen beleggen wanneer u mij 6% per jaar kunt garanderen, en dan mag u de rest zelf houden!’. Tja, u begrijpt, die gesprekken moet je zo kort mogelijk houden. Als belegger mag je zeker wat te wensen hebben, daarvoor ga je immers beleggen, maar het moet wel reëel blijven. Beleggen betekent het hogere risico accepteren om kans te hebben op meer. En ‘meer’ , is het meerdere van de spaarrente.

Het beursjaar is op het moment van schrijven nog niet helemaal voorbij, maar je moet wel heel erg optimistisch zijn om nog in een allesreddende eindejaarsrally te geloven. Meestal is december een goede beursmaand, maar meestal is niet altijd. Per saldo zijn aandelenkoersen dit jaar in Europa gemiddeld zo’n 10 tot 15% gedaald. Beleggen in Amerika bleek de minste schade op te leveren, dat kwam ook door de sterkere dollar die het verlies voor eurobeleggers grotendeels compenseerde.

Als liefhebber van alles wat met beleggen te maken heeft lees ik elke dag alles wat los en vast zit over dit onderwerp via de verschillende media. En in de auto staat de radio aan en komen verschillende ‘experts’ aan het woord.

De beurzen hebben afgelopen weken een stapje teruggedaan. Niet leuk, maar dat hoort erbij. Vrijwel geen enkele beurs, geen enkele belegger is er aan ontkomen. De meest fantastische portefeuilles, die volkomen logisch zijn samengesteld, zijn meegegaan in deze daling. Maar wat is dan fantastisch, wat is volkomen logisch?