Trackers (ETF’s) zijn in het afgelopen decennium zeer populair geworden bij zowel particuliere als zakelijke (institutionele) beleggers. Deze populariteit leidt vanzelfsprekend ook tot een steeds groter marktaandeel.
Zowel in de assetcategorie zakelijke waarden (aandelen) als in de assetcategorieën vastrentende waarden (obligaties), grondstoffen en vastgoedbeleggingen is er een enorme keuze uit verschillende aanbieders, Trackers op sectoren en regio’s en de verschillende beurzen waarop de Trackers genoteerd staan. Theoretisch kan er voor elk soort belegger een perfect gespreide beleggingsportefeuille worden samengesteld.
Wanneer de vergelijking wordt gemaakt met andere beleggingsinstrumenten, kom je al snel tot een mooi rijtje ‘Unique Selling Points’. Zo is de vergelijking met beleggingsfondsen makkelijk door te wijzen op de kosten, de verhandelbaarheid en de transparantie. De vergelijking met rechtstreeks beleggen in aandelen of obligaties gaat vervolgens over de eenvoud van Trackers. Immers, met één transactie heb je een brede spreiding en de bereikbaarheid van regio’s meer buiten ons directe zichtveld, zoals Latijns Amerika of Asia Pacific, is groter.
Wat is een tracker? - Beperkingen
De vraag is of de Tracker het alleenrecht moet hebben in een beleggingsportefeuille? Hebben andere beleggingsinstrumenten dan geen toegevoegde waarde? Natuurlijk wel. Immers, Trackers kennen ook bepaalde beperkingen. Les 1 bij beleggen is spreiden en natuurlijk heb je een zekere mate van automatische spreiding bij het beleggen in Trackers. Dat sluit specifieke risico’s uit. Maar andersom kan gesteld worden dat het ook specifieke kansen belemmert. Hiervoor zijn andere instrumenten beter geschikt, zoals het rechtstreeks beleggen in aandelen.
Obligaties
Individuele obligatieposities kunnen om een andere reden een groot voordeel hebben ten opzichte van Trackers. Trackers kennen in principe een eeuwigdurende looptijd, terwijl een belangrijk kenmerk van (klassieke) obligaties juist de einddatum is met, onder normale omstandigheden, de terugbetaling van de hoofdsom. Wel worden er meer en meer obligaties uitgegeven met een denominatie van maar liefst € 100.000,-. De bereikbaarheid van dergelijke obligaties voor de gemiddelde particuliere belegger is daarom maar beperkt. Sinds kort geeft IShares Trackers uit die wel een “einde looptijd” kennen, maar deze zijn echter nog niet beschikbaar voor de particuliere belegger in Europa en alleen belegd in US-dollar obligaties. Voorts vinden bij obligatietrackers de uitkeringen plaats in de vorm van dividend. Dat kan als nadeel hebben dat er een voorheffing plaatsvindt die niet altijd teruggevorderd kan worden.
Opties
De actievere belegger combineert graag de aandelenposities met opties. Dit is tot op heden ook nog niet mogelijk in Europa, hoewel dat ongetwijfeld gaat komen. Een en ander hangt vanzelfsprekend samen met vraag en aanbod. Op een aantal Trackers in de Verenigde Staten met grote handelsvolumes zijn er al wel opties verhandelbaar. Natuurlijk kan er bijvoorbeeld met AEX-opties en een AEX-Tracker gewerkt worden, want dat loopt vrijwel parallel en de opties worden uitsluitend op einddatum gesetteld. Maar er kan altijd een afwijking van de koersbeweging zijn, doordat er bijvoorbeeld dividend opgenomen kan zijn in de koers van de Trackers.
Samenstelling
Wellicht is een van de belangrijkste krachten ook een van de belangrijkste beperkingen van een Tracker. De Tracker volgt slechts een index; en wanneer deze index onevenwichtig is samengesteld of gebaseerd is op een slecht ontwikkelde markt, dan kan een rechtstreekse belegging in aandelen of een belegging in een gespecialiseerd beleggingsfonds toch beter uitkomen. Stelregel hierbij is dat Trackers op goed ontwikkelde markten (indexen) het vrijwel altijd beter doen dan beleggingsfondsen die ook min of meer diezelfde index volgen, de zogenaamde Index-huggers. Onder de indexen met een redelijk scheve samenstelling zou je ook de AEX kunnen scharen en zelfs ook een aantal Trackers en beleggingsfondsen die de MSCI-wereldindex volgen. De AEX is een index waar slechts een handjevol aandelen meer dan de helft van de index bepalen. Wanneer je bijvoorbeeld geen vertrouwen hebt in aandelen als Royal Dutch Shell en/of Unilever doe je er niet verstandig aan om een Tracker op de AEX te kopen. Bij de MSCI wereldindex gaat het niet om de nadruk op specifieke aandelen, maar juist de nadruk op specifieke regio’s, terwijl de naam iets anders doet vermoeden. Wanneer een wereldwijde dekking gewenst is, kan dat gerealiseerd worden door meerdere Trackers op te nemen, gericht op meerdere regio’s. Kortom: weet wat je koopt.
Natuurlijk is vermogen het werkkapitaal bij beleggen en natuurlijk heeft een kleiner vermogen zijn beperkingen als het gaat om voldoende spreiding. Deze spreiding kan goed gerealiseerd worden door middel van Trackers, daar kan een goed en degelijk fundament mee opgebouwd worden over (wereldwijde) regio’s en sectoren. Maar wanneer dat fundament eenmaal staat kan het absoluut wenselijk zijn om daarbovenop verder te bouwen met individuele titels in aandelen en/of obligaties en in specifieke gevallen zelfs beleggingsfondsen. Juist de combinatie van de beleggingsinstrumenten kan een portefeuille sterk maken en een perfecte afspiegeling laten zijn van de doelstellingen van de belegger!